Een sprookjesbos dat echt bestaat? Daarvoor moet je in Bretagne zijn!
Tekst & foto’s: Kris Van der Stockt
Je moet wel een tijdje van deze planeet zijn weggeweest als je de fantastische avonturen van Frodo of Harry hebt gemist. De strijd tussen goed en kwaad is nochtans van alle tijden, al luisteren Gandalf en Perkamentus naar de naam Merlijn in de roerige middeleeuwen. Dat een aantal Britten in de 6e eeuw Avalon verruilden voor Bretagne, maakt dat we vandaag niet eens het Kanaal hoeven over te steken om de magische wereld van tovenaars en feeën te beleven. Ligt Koning Arthur begraven in het Engelse Glastonbury, voor de laatste rustplaats van zijn tovenaar moet je in het mythische bos van Brocéliande, diep in het hart van Bretagne, zijn.
Na de kroning van Arthur had zijn druïde zich wijselijk teruggetrokken in de nevelen van het heilige woud. Het was hier dat hij de fee Viviane ontmoette, die hem in ruil voor haar liefde spreuk na spreuk ontfutselde. Liefde maakt zelfs de wijsheid blind en met zijn laatste toverspreuk was ze erin geslaagd om haar geliefde voor eeuwig en altijd in een magische cirkel gevangen te houden. Het graf van Merlijn, de bron van de eeuwige jeugd en het kristallen paleis dat hij voor Viviane liet bouwen op de bodem van het meer (enkel zichtbaar voor wie erin gelooft), je vindt het allemaal in en rond het kasteeldomein van Comper.
Liefhebbers van het genre moeten sowieso richting Concoret. In het kasteel van Comper werd niet alleen Viviane geboren (en Lancelot getogen), het huisvest tevens het vermaarde Centre de l’Imaginaire Arthurien, dat op een wetenschappelijke maar fascinerende manier de Arthurlegende en het Graalverhaal levendig houdt bij het publiek. Wie in de ban is van koene rondetafelridders, lieflijke elfen, vuurspuwende draken en zoveel andere ‘Monstres et Merveilles’ zal er met open mond staan luisteren naar de verhalen die er worden verteld onder één van de honderdjarige eiken.
De geheime poort naar het legendarische woud bevindt zich evenwel enkele kilometer verderop, in het dorpje Paimpont. Van zodra je de Porte des Secrets in de bijgebouwen van de oude abdij achter je dicht slaat, word je met passend klank- en lichtspel bij monde van de boswachter ingewijd in de geheimen van het bos. Hierna neemt dezelfde Pierre je mee op een imaginaire tocht langs heilige bomen en borrelende bronnen. Een belevenis op de grens tussen verbeelding en werkelijkheid die je zeker niet mag missen!
Minstens even legendarisch en nóg feeërieker is het bos van Huelgoat in het departement van de Finistère. Net als dat van Paimpont is het een restant van het immense woud dat destijds Bretagne bedekte. Volgens sommigen bevindt het sprookjesbos uit de Arthurlegende zich overigens niet in Paimpont maar wel in Huelgoat. Bezienswaardigheden als de Grotte d’Arthur of het Gallo-Romeinse Camp d’Artus spreken zulks alvast niet tegen. Toch is het niet Arthur maar wel Gargantua aan wie we de groene rotswildernis te danken hebben. De reus werd immers door de inwoners van Huelgoat zo slecht onthaald dat hij ze met rotsblokken op hun donder gaf. Een sappig verhaal dat ons veel meer tot de verbeelding sprak dan de droge wetenschappelijke verklaring voor het geologische verschijnsel (gestolde magma die door erosie komt bloot te liggen).
Ook op het strand van Ploumanac’h, anderhalf uur rijdend van Huelgoat, lijkt het wel of er een reus aan het werk is geweest. Rotsblokken liggen er op en naast elkaar in alle mogelijke vormen en figuren die spontaan tot de verbeelding spreken. Meer nog dan de vorm is het de kleur van het graniet dat met zijn roze tint het strand tot één van de mooiste van Frankrijk maakt. Een wondermooie plek waar legendes goed gedijen, ook al heeft een heilige er zijn kapelletje op het strand. Zo wendden vrome vissersvrouwen er zich nog niet zo lang geleden tot Saint-Guirec voor een behouden terugkeer van hun zeebonk. En de oude vrijster die een naald stak in de neus van het houten beeld, die was binnen het jaar getrouwd. Tenminste, zo gaat de legende. Geen evidente zaak, al was het maar omdat het eeuwenoude beeld ondertussen is vervangen door een granieten kopie!
Niet alleen aan de Côte de Granit Rose hebben weer en wind vrij spel. De grillige kustlijn van de ganse Côte d’Armor, 350 km lang, ondergaat sinds mensenheugenis het spel van eb en vloed. Armorica, het land aan de zee zoals de Kelten Bretagne noemden, doet hier zijn naam beslist alle eer aan. Dat het niet de Middellandse Zee is die het land bespoelt, moet je er maar bijnemen. Als motorrijder heb je sowieso best wat ballen aan je lijf, want de tocht naar het schiereiland dat zich langgerekt in de oceaan werpt, is langer dan je denkt…
Meer info
Geen opmerkingen:
Een reactie posten